Nie mam pojęcia jak sobie z tym radzić. Wiem, możesz teraz powiedzieć "Ale masz Mata". Jednak to nie to. Nie tego oczekiwałam od Mata, nie chciałam żeby pełnił takie ...powołanie w moim życiu. Takie miejsce miał zajmować ON. ON miał przytulać mnie kiedy się kładłam spać i rano budziłam. To ON miał opiekować się mną i spędzać ze mną długie, upojne noce. Łzy spadające codziennie, oczy boleśnie patrzące na zdjęcia, dłonie drżące na każde słowo o nim, sine usta, które miały być całowane .... Nic z tego się nie spełniło. To tak bardzo boli...
***
Kiedy się obudziłam nikogo przy mnie nie było. Było ciemno i głucho. Tylko zimny powiew wiatru na moim policzku. Nagle usłyszałam głos :
-Nie martw się. Wszystko będzie dobrze !
- Kim jesteś? - odpowiedziałam
- Nie znasz mnie? A było nam tak dobrze. - usłyszałam w odpowiedzi, cichy jednak męski głos
Po chwili z ciemności wyszedł mężczyzna. Był wysoki, dobrze zbudowany, jednak blady. Miał ciemne, krótkie włosy i niebieskie oczy. To był....On. Jakim cudem? Nie miałam pojęcia o co tu chodziło. Tak strasznie się cieszyłam, jednak wiedziałam, że będą przez to problemy. Peter wrócił.
- Jak to się stało, że jesteś? Przecież....ty... - mówiłam podnosząc się na rękach.- Kocham Cię
- Boże, jak ja się ciesze, że cie widzę. Ja cie też kocham, ale nie zostanę tu długo. Nie mogę. - mówił - Ale tak bardzo nie chcę was zostawiać. Nie po to wracałem, żeby teraz odejść. Nie chce tego...
Prawie bym zapomniała o naszym dziecku. Nie miałam pojęcia co się z nim teraz działo.
- A gdzie jest....- zaczęłam, jednak on skończył
- Maja? Śpi, jest 3;00 w nocy. - mówił
Tak cieszyłam się, że wrócił. Teraz będziemy wyglądać jak prawdziwa rodzina. Tęskniłam za nim tak bardzo, już chciałam się pogodzić z jego śmiercią a tu nagle taki cud. Nie mogłam w to uwierzyć. Peter pomógł mi wstać, ubrałam się i przytuliłam do niego. Bardzo mocno.
- Więc co chcesz robić? - zapytał
- Chce do Mai.
- Chyba oszalałaś. Ty nie żyjesz. Jak ty chcesz do niej?
Myślałam, że on sobie żartuje. Jak hybryda, nieśmiertelna istota może umrzeć? Nie rozumiałam. A moja córeczka? On sobie żartował. To nie mogła być prawda. Niby cieszyłam się, że go zobaczyłam.
- Kobieto minął już rok, od twojej śmierci. To dziecko cie nawet na oczy nie widziało.
- Ty sobie żartujesz. Jaja sobie robisz? Bo to nie jest śmieszne.
- HAhahahaha, żałuj że nie widziałaś swojej miny. Żartuje, a ty tak się nie napalaj. Zaraz zobaczysz swoją córkę.
Myślałam, że go zabiję. Miałam ochotę go udusić. Jednak wrócił prawdziwy Peter, za jakim tęskniłam. Pełen humoru. Zabawny i uśmiechnięty. Widać było, że cieszył się z faktu iż będzie miał własną rodzinę.
- Kocham - wyszeptałam mu do ucha, a on zdejmując ze mnie koszulę odpowiedział
- Ja ciebie też, moja królewno.
***
Kiedy rano się obudziliśmy wszędzie były ubrania. Słońce delikatnie wyglądało zza okna. Zakryłam się kocem i zamknęłam oczy. Peter chyba jeszcze spał. Uśmiechnęłam się tak prawdziwie, jak nie uśmiechałam się nigdy. Brakowało mi takich chwil. Wstałam, założyłam bluzę i wyszłam na balkon. Wyjęłam z paczki skręta i zapaliłam. Poprawiałam sobie grzywkę i bawiłam się bransoletką. Chwilę później pojawił się Peter.
- Jak ci się podobało, piękna?
- Było cudownie jak zwykle. Ale wiesz...chciałabym w końcu zobaczyć Maję. - odpowiedziałam i widziałam niesmak w oczach chłopaka. - Czemu tak reagujesz na moje prośby o spotkanie z nią?
- Zrozum, kiedy tylko wejdziesz do domu rzuci ci się na szyje Mat. Maja zacznie się śmiać, a ja ...nie będę wiedział co mam robić. Będziesz musiała wybrać, albo ja, albo Mat, a co najgorsze ..albo Maja.
- Dlaczego ? - zapytałam z przerażeniem. Nie miałam pojęcia o co mu chodziło. Czemu niby miałam wybierać? A może to kolejny z jego głupich żartów?
- Nie, Skarbie tym razem nie żartuje. Ja muszę uciekać, możesz iść ze mną, ale SAMA. Bez dziecka. Mat wyjeżdża do Londynu ma dla ciebie pewną ofertę. A Maja nie może iść ani ze mną ani z nim. Ze mną z powodów bezpieczeństwa, a z nim...z powodu jego niechęci. Zrozum Alice...musisz wybrać między naszą trójką. Nie masz zbyt wiele czasu, bo tylko miesiąc.
To tak jakbyś...otrzymał dar ale miałbyś wybrać między ...trzema drogami. Wszystkie są usłane różami, ale prawdziwa jest tylko jedna. Mętlik w głowie. Kompletna nicość. Muszę się jednak zdecydować. Nie wiem jednak na co.
- Chcę zobaczyć Maję. - powiedziałam i wróciłam do domu. Ubrałam spodnie, buty i poprawiłam włosy. - Rozumiesz?
- Tak. Chodźmy.
Wziął mnie za rękę i poprowadził po schodach na górę. Nagle otworzył drzwi i przepuścił mnie do środka. Pod oknem stała kołyska, a obok był wózek. Piękny biały wózek. Na sofie stojącej pod ścianą, leżało niemowlę. Było jasnej karnacji, miało krótkie blond włosy. Ubrane było w różowe śpioszki w księżniczki. Tak słodko spało.
- Czy ona jest, człowiekiem? - zapytałam z niedowierzaniem
- Alice, ja nie mam pojęcia jak to się stało. Ale ona ....ona jest człowiekiem i umrze. - odpowiedział kładąc swoją dłoń na moim ramieniu.
Nie chciałam myśleć, że moja córka kiedyś umrze, dlatego postanowiłam żyć teraźniejszością. Podeszłam do sofy i uklęknęłam. Pocałowałam ją w nosek. Był taki mały i delikatny.
- Przyszedłem do..... - nagle usłyszałam głos i obróciłam się gwałtownie.
To był Mat. Nie byłam przygotowana na spotkanie z nim. To działo się zbyt...szybko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz